Artykuł czerpie inspirację z doświadczenia jazdy rowerem po obszarze grekańskim: położnym na południowych stokach gór Aspromonte w południowej Kalabrii terenie zamieszkałym w przeszłości przez użytkowników języka grecko-kalabryjskiego (grekańskiego, greko), a obecnie bardzo słabo zaludnionym. Biorąc za punkt wyjścia niezwykłość grekańskiego krajobrazu oraz fakt, że interakcje z nim były kluczowe dla wcześniejszych badaczy regionu, chciałabym zaproponować nową praktykę ucieleśnionego badania kulturoznawczego i grekańskiego aktywizmu: zapośredniczone medialnie kolarstwo. Wykorzystuję narzędzia autoetnografii oraz dane z serwisu Strava, aby rozważyć, jakie są możliwości kolarstwa jako metody wytwarzania zaangażowanej wiedzy o regionie grekańskim oraz konstytuowania tożsamości badaczki. W rozważaniach towarzyszą mi Bruno Kartuz, filozoficzny postulat andare piano Franka Cassano oraz wiersze Giovanniego Favasuliego i Salvina Nucery.

W twórczości Michele Mariego ciało stanowi zawsze punkt wyjścia dla naukowych interpretacji dawnej literatury. Przemiana cielesności dokonuje się na dwóch zasadniczych poziomach dzieła literackiego: narracyjnym i werbalnym. Na poziomie werbalnym, poprzez archaizmy, wyliczenia i neologizmy, pole semantyczne cielesności jawi się jako leksykalne rozszerzenie wyalienowanych cech ukazanych ciał. Na poziomie narracyjnym przedstawienie ciała monstrualnego, nienaturalnego lub zdeformowanego jako nośnika znaczeń symbolicznych jawi się jako obraz chaosu nieokiełznanej Natury lub jako odzwierciedlenie zwierzęcej strony ludzkiej tożsamości. Potwory w twórczości Mariego to intertekstualne odniesienia do postaci literackich dziedzictwa europejskiego, interpretowane w groteskowy sposób.